Jolien Slavenburg is eigenaar van Kernzaken, leergang en training in intuïtief leiderschap.

In de eerste ronde ging het nog wel

In de eerste ronde dacht ik: Ik wil dit zelf oplossen, ik ga geen steun aanvragen.

De trainingen die ik geef zijn zowel online als op locatie (heel bijzondere locaties). In onze online academy staan cursussen. Daarbij is een aantal trainingen in audio-apps beschikbaar. Hiermee leek ik al erg toegericht op het werken op afstand.

In de eerste ronde ging het ook nog wel. De deelnemers hadden veel begrip en de offline bijeenkomsten stelden we uit. Ik bood veel (kosteloze) extra diensten online aan om mijn klanten toch zoveel mogelijk kwaliteit en continuïteit te bieden en tevreden te houden.

In de tweede lockdown werd het anders 

Ik kon geen nieuwe programma’s opstarten. Zo vervielen weekend programma’s, maar ook de langer durende leergangen konden niet meer starten. Deelnemers wilden geen programma volgen waarin de waardevolle bijeenkomsten op locaties ongewis waren of niet konden plaatsvinden.. Bestaande deelnemers eisten waar voor hun geld, en terecht. Ze verbleven ineens niet meer in die heerlijke retraite-locatie aan zee aan het begin van de leergang of in dat idyllische klooster in het bos.

In plaats daarvan schoven ze telkens hun stoel naar het beeldscherm, waar ze dag in dag uit al naar moesten kijken.

De interactie tussen de deelnemers is online zoveel minder, omdat die veilige intieme setting simpelweg nauwelijks te creëren is.

De mooiste momenten ontstaan juist omdat mensen even helemaal uit hun thuissituatie zijn. Daardoor blijven ze in de versnelling van hun ontwikkeling en zien ze direct resultaat. Van onschatbare waarde zijn ook de onderlinge interacties bij de theetafel, tijdens een wandeling of bij het kampvuur ’s avonds.

En wat me echt heeft verwonderd is dat we zoveel missen online. Het was voor mij moeilijker om mensen te ‘lezen’. Je hebt nu alleen je gehoor en je zicht. We pikken duidelijk zoveel meer op als we elkaar live spreken!

De afwisseling tussen online en offline trainingen is altijd prima gegaan, maar nu ik alleen online moest werken kon ik niet de kwaliteit leveren die ik normaal lever. Daarom heb ik iedereen afzonderlijk extra coaching gegeven en liepen bestaande programma’s maanden langer door voor dezelfde prijs. Toch stopten sommige deelnemers en wensen restitutie.

Dus ik heb 2x zo hard gewerkt, maar veel minder verdiend. En dat was voor de mensen die níet afzeiden…

30% inkomstenderving

In de tweede lockdown ging ik het niet meer redden. Ik bleek inderdaad meer dan 30% inkomstenderving te hebben. Dit was de voorwaarden voor het aanvragen van een tegemoetkoming.

Geen tegemoetkoming door een administratieve regel

Toen ik me hierin verdiepte bleek dat het een voorwaarde was dat je bedrijf op je kantooradres staat geregistreerd. Ik had dat niet. Ondanks het feit dat ik al jaren een kantoorruimte huur. Ik kwam dus nergens voor in aanmerking, en dat terwijl ik kostwinnaar ben voor een gezin van 4!

Mijn man was ook net voor zichzelf begonnen

Mijn man was net zijn eigen architectenbureau begonnen en had vooral geïnvesteerd. Hij kon geen verschilcijfers overleggen, dus ook hij had ook geen enkele recht op steun.

Als kostwinnaar red je het niet

Ik kreeg niets en mijn spaargeld ging helemaal op. We hebben echt veel zorgen gehad. Uiteindelijk hebben we een beroep gedaan op onze familie en vrienden. Die hebben ons uit de brand geholpen. Je begrijpt dat dit als volwassen ondernemer niet is wat je wil. Het voelt als falen.

Ondernemersrisico? 

Ondernemers zijn altijd bezig met innovatie bezig; andere strategieën en manieren bedenken om nog beter voor je klanten te zijn en financieel gezond te blijven. Als ik terugkijk, had ik me echter op geen mogelijkheid kunnen weren tegen de gevolgen van deze overheidsmaatregelen. Ik heb alles uit de kast getrokken dat binnen mijn vermogen lag. Het was de overheid die bepaalde dat ik mijn werk niet kon uitoefenen op locatie. Daar valt niet tegenop te innoveren, niet als je werk mensenwerk is.

Onrecht

Vanuit de beginselen waarop de coronasteun gebaseerd is, heb ik alle recht op steun. Als ik die steun had gekregen, en als die genoeg was geweest, dan had ik niet hoeven aankloppen bij mijn familie en vrienden. Dat had veel stress gescheeld. Dan had ik me net zo gevoeld als alle andere mensen in Nederland die in loondienst zaten of een beroep hadden waar geen direct contact voor nodig was. Maar ik kreeg niets omdat ik niet aan een administratieve voorwaarde voldeed. Hierin zit voor mij het onrecht.